Suzanne Brummel (28) is meervoudig Nederlands Kampioen zwemmen, triatlete en schrijfster van het boek ‘Zwem’. Als kind begon Suzanne met zwemmen op doktersadvies om haar longen sterker te maken. Sport werd en bleef haar grote passie en inmiddels heeft ze er zelfs deels haar werk van kunnen maken. Het is belangrijk om de juiste balans te vinden tussen welke keuzes je maakt om de beste te worden, de mentaliteit die tot grote hoogten brengt, en wanneer je beter gas terug kan nemen omdat je anders te ver gaat.
Ik ben benieuwd hoe Suzanne hiermee omgaat en ging met haar in gesprek.
Toen je ging studeren, bleef je toen nog steeds zo fanatiek sporten?
Als kind was het mijn grote droom om naar de Olympische Spelen te gaan. Ik wilde graag bij de top horen en trainde hier hard voor. Langzaam werd ik beter en toen ik twaalf of dertien jaar was kwalificeerde ik me voor de Nederlandse Jeugd Kampioenschappen. In het begin meer als badvulling, maar ik was supertrots: ik mocht meedoen. Aan het eind van de middelbare school had ik door dat het beter ging, maar ik behaalde nog niet wat ik wilde.
Ik was op dat moment niet in staat om te relativeren en te kijken waar ik vandaan kwam. Ik deed het best wel goed en was jong, maar zo onzeker en voelde me juist oud: als ik nu niet al op het topniveau zit, dan ga ik het niet meer halen. Uit onzekerheid ben ik toen gestopt. Er was ook niemand in mijn omgeving die zei: Suus, je doet het best leuk voor iemand van 18 jaar. Ondanks dat ik best wel wat keren in finales had gezwommen en op het podium had gestaan (tweede of derde), was ik dusdanig onzeker dat ik voor mezelf had bepaald dat het nooit meer wat zou gaan worden. Het was allemaal in mijn hoofd niet goed genoeg. Als ik terugkijk denk ik wel: oh wat zonde.
Tijdens het studeren pakte ik het zwemmen weer op, want ik miste het enorm. De onzekerheid en het stemmetje ‘je bent nu al 22 of 23, je bent eruit geweest’ bleef echter bestaan. Uiteindelijk ben ik toen helemaal gestopt.
Hoe heb je het sporten dan weer opgepakt, want nu doe je het weer fanatiek?
Na het studeren had ik een beetje een identiteitscrisis: ik was jong, had alles wat ik moest halen supersnel en nominaal gehaald, en nu? Ik was heel ambitieus geweest en had er hard voor gewerkt. Het was allemaal gelukt in combinatie met extra werk en elke dag trainen, maar ik viel in een soort gat: ik heb alles gehaald wat ik wil halen, ga ik dan nu werken? Is dit het dan? Ik ben toen gaan werken bij de Gemeente Amsterdam en daarnaast begon ik met hardlopen. Ik sportte wel en had kleine doelen gesteld, om beter te kunnen worden, maar ik had geen wedstrijddoel.
Zou je nog voor de lol kunnen sporten zonder doelen?
Het klinkt tegenstrijdig en ik heb het zo lang in mijn leven op deze manier gedaan en doe dat nu weer, maar ik denk dat als ik zou stoppen met wedstrijddoelen, ik dat wel kan. Ik merk dat ik met een andere mindset in het leven sta: ik doe het omdat ik het leuk vind en geniet ervan in plaats van zoals vroeger heel erg gefocust te zijn op wat ik moet halen en te kijken naar anderen.
Ik denk dat ik dat later dus wel kan, maar de tijd zal het leren. Mezelf uitdagen is het aard van het beestje, maar ik zal mezelf hier niet helemaal door laten leiden. Er is een verschil tussen jezelf op een leuke manier uitdagen en je dag of gevoel erdoor te laten leiden.
Sommige mensen vinden dat een topsportmentaliteit de wil is om te winnen ten koste van alles. Ik zie het anders: je komt opdagen op een wedstrijd en bent bereid te verliezen, maar wint juist doordat je niet constant bezig bent met je prestatie. Wat is voor jou een topsportmentaliteit?
Lastig. Ik denk dat het op verschillende manieren kan bestaan, dat er verschillende mentaliteiten zijn die jou tot het hoogste niveau kunnen brengen. Uiteindelijk doet een topsporter soms dingen die hij/zij niet wil doen, vanuit een soort discipline. Je bent bereid offers te maken met een bepaalde mindset. Het hoeft niet altijd leuk te zijn en je hoeft niet altijd te genieten, maar wel zo’n 70% van de tijd. Je moet jezelf aan de kant kunnen zetten en de discipline hebben om dingen te laten voor hetgeen je wil bereiken.
Is het dan erg als mensen je egoïstisch vinden? Uiteindelijk kun je pas geven als je zelf ook gelukkig bent. Op het moment dat je er anderen niet mee tot last bent, wat is dan het probleem? Het gaat erom op welke momenten je er bent voor anderen, maar het zijn wel lastige situaties.
Hoe combineerde je de sport met ondernemen?
Niet op een goede manier, ik wilde alle balletjes hooghouden. Altijd meer willen, het beter willen doen, meer willen verdienen. Uiteindelijk heeft dit me een burn-out opgeleverd. Ik besefte dat het klaar was en dat ik het anders moest aanpakken. Het inbouwen van rust was moeilijk: iets wat ik nog nooit gedaan had. Vooral mentaal was het heel oncomfortabel. Met ups en downs heeft het wel anderhalf tot twee jaar gekost voor ik daar een balans in kon vinden. En nog steeds vind ik dat lastig. Ik heb dit jaar besloten niet allemaal kleine dingen aan te nemen, maar doe alleen wat bij me past en waar ik echt blij van word.
Waar gaat je focus nu naar toe?
Nog steeds naar balans creëren: iets minder hard werken en mezelf dat ook gunnen. Ik wil kunnen sporten en het als onderdeel van mijn werk kunnen zien. Dat vind ik lastig, aangezien ik het nooit als werk heb gezien. Ik vond mezelf onproductief, want ik nam het trainen er niet in mee. Nu probeer ik te leren dat het sporten ook onderdeel is van het werk dat ik doe, ook al voelt het niet als werken.
Veel luisteraars van deze podcast zijn ondernemer of willen misschien gaan ondernemen. Ik merk vaak dat mensen het moeilijk vinden om een following op te bouwen, om zichtbaar te zijn. Hoe heb jij je following opgebouwd? En wat zijn de grootste pijlers die een kanaal succesvol maken?
Het heeft jaren geduurd om dit op te bouwen tot waar ik nu sta. Ik denk dat ik wel een beetje geluk had met de tijd, dat je er geld mee kon verdienen begon net een beetje op te komen. Maar ik denk nog steeds dat het heel goed kan.
Je moet jezelf zijn en iets unieks hebben. Wat maakt jou/jouw bedrijf uniek? Denk na over een business-strategie, maar het is veel belangrijker dicht bij jezelf te blijven. Je hoeft niet iets na te doen en je moet laten zien wat jij wil laten zien. Je moet uiteindelijk mensen ook iets kunnen geven. Iets wat inspireert, motiveert, entertaint, etc.
Wil je weten hoe Suzanne denkt over het trots zijn op je prestaties, wat er allemaal komt kijken bij het combineren van sport met ondernemen en hoe zij sponsorships aanpakt?Beluister dan het hele interview hieronder!
Comentarios