Jacques Geluk (1954) heeft mij al twee keer geïnterviewd voor het tijdschrift van Speakers Academy, een keer voor de editie van 2024 en een keer voor de editie van 2025. Ditmaal waren de rollen omgedraaid: hij is zelf een inspirerend persoon, maar heeft ook met veel inspirerende personen gesproken, dus nu heb ik hem geïnterviewd.
Op zijn elfde kwam hij tot de conclusie dat hij journalist wilde worden. Zo gezegd zo gedaan. Vanaf zijn achttiende heeft hij gewerkt voor het Rotterdams Nieuwsblad, de Haagse Courant, geïllustreerde pers en de GPD (Geassocieerde Pers Diensten). Tussendoor heeft hij allerlei dingen gedaan waaronder het nieuws lezen voor TV Rijnmond en in zijn jeugd had hij een drive-in show door Nederland.
Wat fascineerde jou aan het beroep journalist?
Ik werd gevraagd voor de schoolkrant en moest toen als twaalfjarige mensen interviewen. Dat vond ik erg interessant. Bovendien hield ik al van reizen. Ik wilde de wereld rond en journalistiek is dan een prachtige mogelijkheid om dat te kunnen doen. Verder ben ik geïnteresseerd geweest in talen spreken en schrijven, iets wat ik ook in de journalistiek kwijt kon. En vooral het ontmoeten van allerlei mensen, van Oprah Winfrey tot politici.
Ik heb achttien jaar over de media geschreven omdat ik erg geïnteresseerd was in hoe dat ging. Ik bekeek de programma's van tevoren en schreef daarover, maar ik ging ook naar vergaderingen van het NOS bestuur of van de VRT (toen nog BRT) in Brussel. Zo is het gegroeid.
Hoe heb jij de stappen gezet tot wat je hebt bereikt? Ben je gaan studeren? Ben je je gaan aanmelden voor bureaus?
Eigenlijk heel makkelijk. Ik ging naar de school voor journalistiek, maar na anderhalf jaar kwam iemand van het Rotterdams Nieuwsblad naar me toe en zei letterlijk: 'Wat moet je bij die linkse troep? Kom bij ons werken, dan kan je meteen in vaste dienst komen.' Ik heb toen de school meteen afgezegd en ben dus op mijn achttiende bij de krant begonnen. Ik mocht mensen interviewen en al snel ook het nieuws samenstellen en lezen op monitoren op de Coolsingel.
Wat maakt jou denk je anders dan de andere journalisten?
Ik denk dat ik wat meer voor de menselijke variant ga. Zeker nu is dat makkelijk omdat het allemaal verschillende interessante onderwerpen zijn. Ik vind het prettig om een goed gesprek te hebben. Veel journalisten gaan met een vragenlijstje ergens naartoe en die houden zich aan dat lijstje. Ik vind dat er dan toch geen gesprek ontstaat waar veel uitkomt. Je krijgt dan staccato vragen en antwoorden. Ik schrijf ook nooit interviews met vraag en dan antwoord. Ik neem het op en maak daar een lopend verhaal van. Dat waarderen mensen vaak. Mijn focus ligt op de kwaliteit: het moet een goedlopend verhaal worden waarin de informatie klopt. Ik vind dat er tegenwoordig veel te veel informatie wordt doorgegeven zonder het te checken. Het wordt dan als nieuws gebracht maar achteraf blijkt het helemaal niet zo te zijn of anders te zijn. Vroeger moest je alles driedubbel checken. Ik vind het ook belangrijk dat je je moet inlezen, want je interviewt een heleboel mensen waarvan je niets weet. Mensen waarderen het als je wat meer weet.
Wat was er anders toen je voor jezelf begon?
Het voor mezelf beginnen is de grootste goede stap geweest die ik ooit heb gezet. Het eerste halfjaar had ik bijna geen klanten, tot ik bij Speakers Academy en nog een paar andere kwam. Toen is het gaan lopen. Je eigen baas zijn is heel wat waard.
Inmiddels ben je officieel met pensioen, voor het financiële stuk hoef je het niet meer te doen. Ik zie vaak dat op het moment dat mensen financiële vrijheid bereikt hebben, ze alleen maar harder gaan werken. Hoe is dat bij jou gegaan?
Dat er voldoende geld binnenkwam was voor mij geen aanleiding om te stoppen met werken, want dat is wat je jong en bezighoudt. Ik word 70 maar voel me absoluut niet zo. Eerder de helft.
Je hebt grote namen geïnterviewd. Hoe kom je daarin op een gelijkwaardig niveau opdagen? Hoe kan je je daar zo goed mogelijk in voorbereiden?
Als het mensen uit het buitenland zijn helpt het enorm als je ze in hun eigen taal mailt. Dat is al de halve voorbereiding. Ik zet de mensen ook niet op een voetstuk en durf vragen te stellen. Er zijn wel mensen die ik bijzonder vind, maar ze zijn niet meer dan iemand anders. Ik probeer altijd mijn best te doen om op het niveau te zitten van de mensen met wie ik praat zonder dat dat belerend of opvallend is. Iedereen in zijn waarde laten, iedereen is even veel waard en dat merk je ook terug in de manier waarop ik schrijf.
Ben je benieuwd wat Jacques anders is gaan doen nadat hij geconfronteerd werd met een hartaanval? Of hoe hij tegen de veranderingen in de maatschappij aankijkt? Luister dan het hele interview!
Wil je leren hoe je stopt met uitstellen en met een topsportmentaliteit in actie komt?
Bestel dan dit boek.
Comments