Daniel Mizere is een meertalige taal- en communicatiespecialist, reserve officier, voormalig beroepsmilitair en auteur van De taal van leiders: hoe toppolitici communiceren. Beide hebben we een passie voor sport, ondernemerschap, zijn auteur en spreker bij de Speakers Academy. Ik ging met Daniel in gesprek over communicatie en topsportsportmentaliteit.
Politici, ondernemers en ambitieuze professionals willen uiteindelijk allemaal hetzelfde: dat hun boodschap hun doelgroep bereikt én overtuigt. Om een sterke boodschap te formuleren en delen met de wereld moet je rekening houden met bepaalde factoren. Emoties, wetenschappelijke cijfers, sociale media en meer: het zijn allemaal hulpmiddelen in de (politieke) communicatie.
Ik ging met Daniel in gesprek over communicatie en topsportmentaliteit.
Zou je iets over jezelf willen vertellen en hoe is het bezig zijn met leiderschap, met persoonlijke ontwikkeling bij jou ontstaan?
Ik ben gepassioneerd door politiek, communicatie, geopolitiek en uiteraard ook sporten. Toen ik bij defensie ging werken heb ik een heleboel gelezen over het leger en leiderschap en heb ik leiding kunnen geven aan een club. Dat heeft zich verder ontwikkeld in mijn carrière na defensie en ook bij het kiezen van het thema voor mijn boek dat gaat over de taal van leiders, hoe politieke leiders wereldwijd spreken.
Was het werken bij defensie voor jou altijd een droom of ben je er per toeval ingerold?
Nee, ik had heel veel dromen. Zo wilde ik als zesjarige vuilnisman worden want ik vond die vuilniswagens er zo cool uitzien. Toen ik ongeveer tien jaar was wilde ik tekenaar worden, ik hield namelijk erg van tekenen. Maar na mijn 18e ben ik gevlucht voor al mijn verantwoordelijkheden en gaan werken, wonen en reizen in Zuid-Afrika. Na een paar mooie jaren in Zuid-Afrika, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten was het op mijn 23ste wel echt tijd te beslissen wat ik wilde doen met mijn leven. Ik was al een tijdje eerder gestart met een studie en alles verliep zo goed dat ik dacht: ik wil alles doen wat ik kan zolang het nog kan. Dus ergens in de laatste fase van mijn studie ben ik terug naar Nederland verhuist en heb me in 2018 aangesloten bij de Koninklijke Luchtmacht.
Hoe was de selectieprocedure voor jou?
Ik had me goed voorbereid op de fysieke keuringen. In Zuid-Afrika was ik alleen maar bezig met kickboksen en gewichtheffen, dus een jaar lang heb ik me gefocust op cardio (hardlopen, zwemmen, etc.). Dat zorgde ervoor dat ik zowel de keuring als de opleiding relatief vlotjes kon doorstaan. Natuurlijk heb ik ook mijn momenten gehad, maar het was zoals ik had verwacht.
Er is best een hoog uitvalspercentage, wat maakte jou denk je anders dan de rest naast de voorbereiding? Waarom heb jij de test en de opleiding doorstaan?
Anders dan de rest zou ik niet willen zeggen, er waren echt heel veel gemotiveerde en ook enorm fitte mensen. Ik had me lang voorbereid, maar er waren ook mensen die het op dat fysieke vlak beter voor elkaar hadden. Ik denk dat ik en de anderen de fysieke fitheid gemeenschappelijk hebben en de capaciteit om een knop om te zetten en te zeggen ja, ik moet het gewoon doen, ik moet hier gewoon doorheen en daarmee basta. Je moet natuurlijk wel blijven nadenken, maar soms moet je gewoon stil zijn en gaan, dan kan geen denktechniek je helpen.
Die knop omzetten, in actie komen, is dat iets wat je hebt aangeleerd of is dat aangeboren?
Ik denk sowieso dat sommige mensen dat van nature iets beter kunnen dan anderen. Bij mij is dat door de jaren heen gegroeid. Ik heb het moeten trainen en merkte toen dat hoe fysiek fitter ik werd, ik beter kon doorzetten. Deze discipline vertaalde zich ook naar andere aspecten in het leven. Het fysieke heeft geholpen om ook het mentale te trainen. Dat vind ik mooi aan persoonlijke ontwikkeling, leiderschap en discipline: dat zijn aspecten die je op een bepaalde manier kunt trainen.
Je vertelde dat je gave dingen hebt gedaan, maar dat er ook grappige situaties waren. Zou je daar iets meer over willen vertellen?
In mijn opleiding kende ik mijn grenzen totaal nog niet. Ik heb daar het belang van de zorg voor jezelf bijgeleerd, ook de kleine dingen zijn belangrijk zoals water drinken zodat je niet zwak wordt. Het maakt je verstandiger en dan kun je langer door. Het is iets wat ik nog steeds vertaal naar mijn dagelijks leven. Voordat ik bij defensie ging werken was ik al van het keihard trainen, gewoon doorgaan, maakt niet uit hoeveel slaap je krijgt, gewoon je ding doen. Daar heb ik wel geleerd hoe belangrijk het is om jezelf op lange termijn inzetbaar en gezond te houden.
Beide hebben we een boek geschreven. Zelf vond ik vooral het verkoopproces leuk en het schrijfproces wat minder. Jij geeft aan dat het bij jou juist andersom was. Kun je daar iets over vertellen?
Ja, bij mij is het ook heel anders gegaan. Ik was heel druk met mijn werk als consultant. Een deel van dat werk bestaat uit het adviseren van politici over hoe ze het beste hun boodschap kunnen formuleren. Iets wat helemaal bij mij past. Op een gegeven moment was ik op zoek naar een boek dat zou gaan over de politieke communicatie van wereldleiders in verschillende talen, maar dat vond ik niet. Voor je het weet denk je dan: ik moet er gewoon iets over gaan schrijven. Uiteindelijk leek het me dan wel fijn als het boek ook daadwerkelijk uitgegeven zou worden en ben toen verschillende uitgeverijen gaan mailen. Het schrijven was mijn lievelingsdeel van het proces. Daar waar jij het in twee weken hebt geschreven, had ik zoiets van 'ik zie wel hoe lang het duurt'. Het heeft dus wel wat tijd gekost, maar ik vond het juist fijn om bijvoorbeeld na een maand te kijken naar het hoofdstuk wat ik dan al had geschreven.
Als je kijkt naar de toekomst, welke doelen heb jij dan?
De toekomst, dan heb ik nog meer boeken geschreven. Ik zou nog een boek willen schrijven over de taal van tirannen, van regeringsleiders. Ik heb nu voornamelijk over democratische leiders geschreven, maar ik ben ook wel benieuwd naar wat voor woorden dictators en tirannen gebruiken. Enerzijds om aan de macht te komen en anderzijds om aan de macht te blijven. Ook zou ik biografieën willen schrijven, niet van mezelf maar van bepaalde mensen waar ik benieuwd naar ben. Ik schrijf voor de lezers, maar ook vooral voor mezelf. Idealiter ben ik gewoon professioneel heel succesvol, ben ik fysiek nog steeds enorm fit en ben ik ook in mijn relaties en vriendschappen gelukkig.
En waar liggen momenteel jouw uitdagingen?
Mijn uitdagingen, een goede vraag die ik niet had verwacht. Ik denk het in stand houden van het gedisciplineerd blijven. Hoe gedisciplineerd je ook bent, het blijft uitdagend om alles te combineren (fitheid, werk, lopende projecten, etc.). Dus vooral het behouden van die gezonde positieve cyclus is voor mij een permanente uitdaging. Wat mij een paar jaar geleden ook enorm heeft geholpen, is dat ik op vrijwel natuurlijke wijze een mentor in mijn leven heb gekregen. Ook een militair, een stuk ouder. Bij het optimaliseren van mezelf, mijn fysieke fitheid, carrière, studie, etc., was het heel fijn om iemand als klankbord te hebben. Om ideeën tegen af te toetsen, om te praten over het aanpakken van dingen. Dat zou ik iedereen aanraden. Of het nu een mentor of een coach is, ik denk dat het gezond is om je ideeën en levensstijl te blijven toetsen. Dat betekent niet per se dat je je moet conformeren naar wat iedereen, je mentor, je coach of wie dan ook zegt, maar ik denk dat het je enigszins nederig, bescheiden en realistisch houdt. Het houdt mij in ieder geval enigszins scherp om met zo'n mentor af en toe ideeën te bespreken en ik denk dat dat vaak wordt onderschat. Een tijd geleden was een groot deel van dit land gewoon kerkelijk en ging men praten met een dominee of priester, wat je daar ook van vindt, men had wel een soort van klankboord en referentiekader. De scheiding van de kerk en staat heeft ons veel goeds gebracht, vind ik persoonlijk, op politiek gebied en voor de samenleving. Tegelijkertijd is het voor mij altijd heel belangrijk geweest om een missie te hebben en deze met iemand te kunnen bespreken. Als je dat niet hebt, sprekend voor mezelf, dan merk ik dat ik meer zoekende ben. Ik heb het voorrecht gehad dat ik altijd enigszins goed begeleid ben geweest en raad dat iedereen aan: een coach, een mentor, een grote broer of zus. Je kunt altijd zoveel leren en je beseft pas hoe weinig je weet totdat je iemand spreekt die in hetzelfde schuitje heeft gezeten en die de oplossing heeft bedacht.
Ben je benieuwd hoe Daniel tegen rust aankijkt, de (extreme) trends op social media en je grenzen bewaken? Of wat voorbereiding, routines en sport Daniel brengen? Luister dan het hele interview hieronder.